Σημαντική Ανακοίνωση (Μεγάλη Εβδομάδα) – ANNONCE IMPORTANTE
21 Απριλίου 2021
Δοξολογία για την Εθνική Εορτή
5 Απριλίου 2022
Την Κυριακή 24 Οκτωβρίου Εορτάστηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια η Εθνική Εορτή στον Καθεδρικό Ναό του Λουξεμβούργου τηρουμένων όλων των περιορισμών και των μέτρων προστασίας για την αποφυγή της περαιτέρω εξάπλωσης του κορωνοϊού που ισχύουν στο Μεγάλο Δουκάτο. Την Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Απολλωνιάδος κ. Ιωακείμ.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εξεφώνησε ο Εξοχώτατος Πρέσβυς της Ελλάδος στο Λουξεμβούργο κ. Άγγελος Υψηλάντης, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον ηρωισμό, στην αυτοθυσία, και στην προσφορά προς την πατρίδα ολόκληρου του ελληνικού λαού που ύψωσε ένα ηχηρό ΟΧΙ σε έναν αδίστακτο εισβολέα.
Ακολουθεί η ομιλία του Εξοχωτάτου κ. Πρέσβη
Θεοφιλέστατε,
Σεβαστοί πατέρες,
Αξιότιμοι κυρία και κύριοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων,
Κυρίες και Κύριοι,
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι είναι κάπως παράταιρο να μιλά για το 1940, εφέτος που συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον ξεσηκωμό των Ελλήνων κατά του Οθωμανού δυνάστη. Όχι πως το 1940 υπολείπεται της Εθνικής Παλιγγενεσίας σε γενναιότητα, σε ηρωισμό, σε αυτοθυσία, σε προσφορά προς την πατρίδα. Ίσως κάποιος ιστορικός θα μπορούσε, αυτές τις δύο ηρωϊκές στιγμές, στην μακρά ιστορία του Γένους των Ελλήνων, να διαπιστώσει τις ομοιότητες, τις διαφορές, να προβεί σε συγκρίσεις και να εξαγάγει τα ανάλογα συμπεράσματα. Εμείς, απλώς, ἐνεοί καί κεχηνότες, θαυμάζουμε τα ηρωϊκά επιτεύγματα, την ανδρεία ενός ολόκληρου λαού που ύψωσε ένα ηχηρό ΟΧΙ σε έναν αδίστακτο εισβολέα.
Τα μυστήρια μόνον με την εύλαλη σιωπή τιμώνται. Άρρητα ρήματα και αυτά.
Είμαστε οι Έλληνες, ενδεχομένως, το μόνο έθνος επί γης που εορτάζει τις επετείους των εξεγέρσεων και όχι την θετική έκβαση ενός αγώνα. Τιμούμε την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821 εναντίον της Οθωμανικής κυριαρχίας, την 25η Μαρτίου, αλλά ουδείς θυμάται ή τιμά την ημερομηνία της ανακηρύξεως της ανεξαρτησίας. Τιμούμε το ΟΧΙ που αντέταξε ο Ιωάννης Μεταξάς στο ιταμό Ιταλικό τελεσίγραφο την 28η Οκτωβρίου 1940, αλλά περιστασιακή είναι, επί παραδείγματι, η αναφορά στην ημερομηνία της απελευθερώσεως των Αθηνών. Δεν εορτάζουμε την επισφράγιση της νίκης, αλλά την απόφαση να ξεσηκωθούμε, να αντισταθούμε- με οποιοδήποτε τίμημα. Θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί; Όταν αρχίζει κανείς έναν αγώνα, δεν γνωρίζει ποτέ, εκ των προτέρων, την έκβασή του. Στους Έλληνες αυτό που μετρά είναι η απόφαση για αντίσταση, με οποιοδήποτε τίμημα. Είμαστε έτοιμοι για όλα. Πάντοτε οι αθώοι είναι έτοιμοι για όλα. Οι ένοχοι, αυτοί που λογαριάζουν τα πάντα, κάθε τους πράξη, κάθε τους κίνηση, φοβούνται. Οι αθώοι ποτέ. Οι αθώοι είναι, σε κάθε στιγμή, έτοιμοι για την ζωή και για τον θάνατο, για την εύνοια και για την δυσμένεια της τύχης, για την καταιγίδα και για την καλοκαιρία. Μονάχα για ένα πράγμα δεν είναι ποτέ έτοιμος και άξιος ο αθώος: για την ατιμία. Οι Έλληνες, απέδειξαν ότι, στην μακρά τους πορεία στην ιστορία, γνωρίζουν να “χάνουν”, να πεθαίνουν με σεμνότητα και αξιοπρέπεια για την ελευθερία τους και την τιμή τους. Και κατά πως είπε ο μεγάλος Μακρυγιάννης, “…ὁ ἡττημένος ἂν εἶναι τίμιος καί ἀξιοπρεπής καί πέσει μέ τό κεφάλι ψηλά, διδάσκει περισσότερο ἀπό τόν νικητή πού ἒχει τοῦ κισσοῦ τό πλάνο ἀνέβασμα”.
Όταν οι Έλληνες ξεκίνησαν για τα βουνά της Αλβανίας, δεν γνώριζαν τί θα γίνει. Εγνώριζαν μόνον τί θα κάνουν αυτοί, ο,τιδήποτε και αν επρόκειτο να συμβεί. Όποιος έχει τιμή, δεν την μετρά με μέτρα ποσοτικά. Η τιμή δεν ζυγιάζεται και δεν μετριέται. Η τιμή είναι κάτι απόλυτο. Αν υπάρχει απέναντι σε σαραπέντε εκατομμύρια-τόσοι ήσαν οι Ιταλοί του Μουσολίνι τότε-, υπάρχει απέναντι και σε ογδονταπέντε εκατομμύρια, τόσοι ήσαν οι Γερμανοί της Ναζιστικής Γερμανίας. Ο αγώνας των Ελλήνων ήταν άνισος. Ποιό άραγε θα είναι το τέλος του; Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Η δικαίωση στέκεται στην αρχή. Είμαστε, ίσως, από την μοίρα μας ταγμένοι, εδώ, στην άκρη αυτή της Ευρώπης, να φυλάμε Θερμοπύλες. Τούτο σημαίνει πως, εν καιρώ ειρήνης, οφείλουμε να επαγρυπνούμε, να ευρισκόμεθα εν εγρηγόρσει και αγραυλούντες, “τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι”. Και όπως λέει και ο ποιητής, “καί μονάχα ἂς ἀκολουθᾶνε-ὃσοι ἐπράξανε λαμπρά”.
Ο πατριωτισμός, για τους παππούδες μας που πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας ήταν προφανής. Από τον λόγιο Θεοτοκά (“Ασθενείς και Οδοιπόροι”), ως τον λυρικό Ελύτη (“Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας”) και τον τελευταίο τυφεκιοφόρο, ήξεραν, γνώριζαν γιατί πολεμούσαν. Προφανής μεν ο λόγος, με τίμημα την σωματική τους ακεραιότητα, την ίδια τους την ζωή. Όταν οι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων, μετά το ιστορικό ανακοινωθέν του ραδιοφωνικού σταθμού των Αθηνών και το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, αποφασισμένοι να αντισταθούν στην επίθεση μιας αυτοκρατορίας, δεν υπελόγισαν ούτε τις πολιτικές απόψεις, ούτε τις θέσεις τους απέναντι στο τότε καθεστώς. Έτρεξαν να πολεμήσουν, έτσι απλά, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Οι Έλληνες, ως μία εθνική ολότητα, υποταγμένοι σε μιάν ακατανίκητη κεντρομόλο δύναμη, αποζήτησαν τον πυρήνα του ομόεθνου και ομόγλωσσου, γιατί ήθελαν όλοι να είναι παρόντες σε ένα τέτοιο κάλεσμα της ιστορίας. Όλες οι κρυμμένες δυνάμεις του αριθμητικά μικρού αυτού λαού, βγήκαν στην επιφάνεια. Και όλα αυτά εορτάζουμε και τιμούμε σήμερα. Τα τιμούμε μετέχοντες στην μέθη που συνεπήρε όλο αυτό το πλήθος που είχε κατακλύσει την πρωτεύουσα και τις άλλες πόλεις. Τα εορτάζουμε ως έχει, μία “μίμησις πράξεως σπουδαίας καί τελείας”.
Ζούμε σε καιρούς πονηρούς και καχύποπτους, όπου οι έννοιες έχουν φυράνει ή διαφθαρεί, όπου ψυχοφθόρος σκεπτικισμός συνέχει τους πολύπαθους ανθρώπους. Στο όνομα μίας δήθεν πολυπολιτισμικότητος, μίας επίφασης κοσμοπολιτισμού, έννοιες όπως η “πατρίδα”, διαβάλλονται, λοιδορούνται αλλά και καπηλεύονται. Άραγε θα παραμερίσουν οι νέες αυτές έννοιες του συρμού, την πατρίδα, την αγάπη του ανθρώπου, κάθε ανθρώπου, προς το νόστιμον ἣμαρ; Πιστεύω πως όχι. Σε έναν κόσμο που συνεχώς και ραγδαίως αποχρωματίζεται, ισοπεδώνεται, ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαρνηθεί την Φύση, αλλἀ και τη ίδια του την φύση. Όπως υπάρχει μιά σύγχρονη διαδικασία που προσπαθεί να υποβιβάσει, να διαλύσει τις εθνότητες, έτσι υπάρχει και μία αντίρροπη τάση η οποία ενδυναμώνει το αίσθημα της πατρίδος, αλλά και το υποδαυλίζει, το εξάπτει. Αυτό γίνεται όταν οι ευνοημένοι της ιστορίας μεγάλοι, κάθε εποχής και κάθε μορφής, χειρίζονται με ποταπή οίηση τους μικρούς, τους χρησιμοποιούν σαν πιόνια σε μία παρτίδα που παίζεται από υπερδυνάμεις, με σκοπό την ηγεμονία του κόσμου, απόλυτη ή συνεταιρική.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, ένας αμετροεπής και υπερφίαλος Ιταλός δικτάτορας, με την βάναυση αυθαιρεσία του, προσέβαλε την υπόσταση και την αξιοπρέπεια ενός μικρού λαού. Οι τρανές χώρες συχνά λησμονούν ένα απαράβατο αξίωμα της ιστορίας. Πολλές μεγάλες δυνάμεις έχουν περάσει από τις σελίδες της ιστορίας, καμμία τους όμως δεν έμεινε μεγάλη και ισχυρή ἐς αεί. Αυτός ο αιώνιος νόμος θα έπρεπε να χαραχθεί καλά στο μνημονικό των αλεπάλληλων μνηστήρων της παντοκρατορίας. Όχι πως θα τους συνέτιζε. Μπορεί όμως, σε κάποιες στιγμές εσωτερικής διαύγειας και ενδοσκοπήσεως, να τους προειδοποιούσε. Γιατί, τί άλλο είναι η σοφία παρά το συμπεπυκνωμένο καταύγασμα μίας μωρίας που έχει επαναληφθεί στον ρούν της ιστορίας; Και κατά πως είπε και ο Άγγελος Σικελιανός, στο τέλος, “ὁ πραγματικός κυρίαρχος τῶν πραγμάτων καί τῶν συναισθημάτων, ὁ κυρίαρχος τῆς ρευστότητας τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Ποιητής”, δηλαδή, ο Δημιουργός.
Το φθινόπωρο του 1940, η φιλοπατρία έλαμψε στην Ελλάδα σε όλο της το μεγαλείο, με την αγνότερη της μορφή. Τον Οκτώβριο του 1940 ο λαός μας δοκιμάσθηκε “ἐν πυρί ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ”. Και ευρέθη γνήσιος. Αυτό το πολυδιάστατο και συνδεδεμένο με την φύση μας και την ιστορία μας νόημα της φιλοπατρίας, καλούμεθα να πανηγυρίσουμε σήμερα. Για να τιμήσουμε όλους αυτούς που, στην πατρίδα μας, ξεπέρασαν για μια στιγμή, τον καθημερινό τους εαυτό και έγιναν μέτοχοι και κοινωνοί της αιωνιότητος. Και, κατά κάποιο τρόπο, αγιάσθηκαν και αγίασαν. Γιατί, τί άλλο είναι η αγιότης από την υπέρβαση, την αποδέσμευση από την φθορά, από τον χθόνιο εαυτό μας;
Αν λέω, αν, υποθετικά, είχε κάποιος την δυνατότητα να ρωτήσει αυτούς που πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας, γιατί το έπραξαν τούτο, θα ελάμβανε την απάντηση: για τον λόγο για τον οποίο, ο Αισχύλος, πριν από είκοσι πέντε αιώνες, ζήτησε να γράψουν επάνω στον τάφο του ως επιτύμβιο, όχι ότι ήταν ο δημιουργός των Χοηφόρων, του Προμηθέα Δεσμώτη, των Ευμενίδων και άλλων αριστουργημάτων, αλλά ότι πολέμησε στον Μαραθώνα.
Χρόνια μας Πολλά!
Σας ευχαριστώ.
